بزرگ‌ترین خستگی زندگی ما، «اثبات کردن» است
تقریباً همهٔ ما یک درد مشترک داریم:
می‌ترسیم کافی نباشیم.
می‌ترسیم آن‌طور که هستیم دیده نشویم.
می‌ترسیم اگر «عادی» باشیم دوست‌داشتنی نباشیم.

به همین دلیل، در سکوت، مدام خودمان را *اثبات* می‌کنیم:

لازم می‌بینیم بهتر، زیباتر، موفق‌تر، مؤدب‌تر، حرفه‌ای‌تر، آرام‌تر، قوی‌تر، باهوش‌تر یا «بی‌نقص‌تر» به‌نظر برسیم.
انگار یک نفر نامرئی بالای سر ما ایستاده و دارد چک‌لیست می‌زند:

• کافی هستی؟
• ارزش داری؟
• قابل احترام هستی؟
• به درد می‌خوری؟
• دیگران ازت خوش‌شان می‌آید؟

این فشار نامرئی… همان چیزی است که ما را از **آرامشِ حضور** محروم می‌کند.

اما همه‌چیز از یک مفهوم شروع می‌شود:
**حضور بدون اثبات.**

حضور بدون اثبات یعنی:

حضور داشتن بدون نمایش، بدون تلاش برای بهتر دیده‌شدن، بدون کنترل، بدون بازی نقش.

این مقاله دقیقاً دربارهٔ همین است:
چطور در رابطه، آشنایی، ازدواج، محل کار، و مصاحبه — *فقط* حضور پیدا کنیم، بدون اینکه ثابت کنیم «آدم خوبی ، مفید و کاملی هستیم ! ».

بخش ۱: چرا نمی‌توانیم «بدون اثبات» حضور داشته باشیم؟

### ۱. درد اصلی از کودکی می‌آید:
در تحلیل رفتار متقابل (TA)، این الگو نام دارد:
**زخم کافی نبودن / Parent Critic Voice**

وقتی کودکی بارها پیام‌های زیر را دریافت می‌کند:

• باید بهترین باشی
• باید دیگران را راضی کنی
• باید همیشه مؤدب/بااستعداد/برتر باشی
• اشتباه نکن
• اگر خوب نباشی، دوست‌داشتنی نیستی

بدن و مغز کودک یاد می‌گیرد:

«من برای پذیرفته شدن باید ثابت کنم ارزش دارم.»

این برنامه بعدها در بزرگسالی تبدیل می‌شود به:

• اثبات‌کردن در رابطه
• اثبات‌کردن در کار
• اثبات‌کردن در مصاحبه
• اثبات‌کردن در آشنایی
• اثبات‌کردن در ازدواج

و هرچه بیشتر تلاش می‌کنیم ثابت کنیم کافی هستیم،
بیشتر باور می‌کنیم… **کافی نیستیم.**

## بخش ۲: علم اعصاب – چرا اثبات کردن بدن را به حالت تهدید می‌برد؟

وقتی بدن وارد حالت «اثبات» می‌شود، سیستم عصبی به حالت:

Sympathetic Activation
(حالت دفاع/جنگ/جلب رضایت)

می‌رود.

این یعنی:

• تپش قلب
• انقباض قفسه سینه
• پریشانی
• ناتوانی در شنیدن
• صدای لرزان
• قضاوت‌های شدید نسبت به خود

در مقابل،
حضور بدون اثبات، بدن را وارد **Ventral Vagal State** می‌کند:
حالت امنیت، آرامش، پذیرش.

جایی که بدن می‌گوید:

«من لازم نیست بجنگم.
لازم نیست خوشایند باشم.
لازم نیست نمایش بدهم.

فقط هستم… و همین کافی است.»

## بخش ۳: حضور بدون اثبات در «آشنایی اولیه»

این شاید سخت‌ترین مرحله برای همهٔ ما باشد.

وقتی با شخصی قرار است آشنا شویم،
ناخودآگاه تلاش می‌کنیم:

• جذاب‌تر
• موفق‌تر
• آرام‌تر
• اجتماعی‌تر
• بی‌نقص‌تر

به‌نظر برسیم.

اما جالب است:
مغز طرف مقابل دقیقاً **حالت تنش** ما را حس می‌کند.
حالت تلاش برای جلبِ پسند،
باعث می‌شود حس «طبیعی نبودن» منتقل شود.

در آشنایی، حضور بدون اثبات یعنی:

• لازم نیست بهتر باشم از چیزی که هستم
• لازم نیست برداشت طرف مقابل را مدیریت کنم
• اجازه می‌دهم شخص مقابل *خود واقعی* مرا ببیند

این حضور، جذاب‌ترین و پذیرفتنی‌ترین شکلِ «بودن» است.

## بخش ۴: حضور بدون اثبات در رابطهٔ عاطفی / ازدواج

این جمله را یادت داشته باش:

«عشق، تلاش برای دوست‌داشتنی‌تر بودن نیست؛
عشق، اجازهٔ واقعی بودن است.»

در رابطهٔ عاطفی، اثبات کردن یعنی:

• بیش‌ازحد قربانی شدن
• بیش‌ازحد مهربان بودن
• بیش‌ازحد قوی بودن
• بیش‌ازحد مفید بودن
• بیش‌ازحد بی‌نیاز بودن

اما هیچ‌چیزی به اندازهٔ «حضور طبیعی و انسانی» صمیمیت ایجاد نمی‌کند.

حضور بدون اثبات در رابطه یعنی:

• گاهی خسته بودن
• گاهی ندانستن
• گاهی آسیب‌پذیر بودن
• گاهی نیازمند بودن
• گاهی اشتباه کردن

این همان جایی است که «امنیت» ایجاد می‌شود.

## بخش ۵: حضور بدون اثبات در محل کار

اینجاست که بزرگ‌ترین فشار اتفاق می‌افتد.

چند رفتار که کامل از «اثبات‌کردن» می‌آید:

• بیش‌ازحد کار کردن
• پذیرفتن وظایف اضافه
• نترسیدن از «نه گفتن»
• ترس از اینکه نکند کم‌کاری به نظر بیاید
• بازی کمال‌گرای حرفه‌ای

اما حقیقت این است:

حرفه‌ای‌ترین آدم‌ها آن‌هایی هستند که **بدون تلاش برای تحت‌تأثیر قرار دادن**،
هوشمند، آرام و در مدار خودشان کار می‌کنند.

حضور بدون اثبات در محل کار یعنی:

• انجام کاری که باید انجام شود، نه فراتر از ترس
• با آرامش جواب دادن
• بدون نمایش توانمند بودن
• اجازه دادن به اشتباهات انسانی
• احترام به مرزها

 بخش ۶: حضور بدون اثبات در جلسهٔ مصاحبه

بله—اینجا سخت‌ترین جای جهان برای رها کردن نمایش است.

اما حقیقت را بگویم؟

مصاحبه‌کننده‌ها **بلافاصله** می‌فهمند چه کسی در حال «اثبات خود» است
و چه کسی در حالت **مرکزیت، آرامش و خودشناسی** حضور دارد.

حضور بدون اثبات در مصاحبه یعنی:

• من قرار نیست تو را تحت تأثیر قرار بدهم
• من قرار نیست نقش بازی کنم
• من قرار نیست بهتر از چیزی که هستم باشم
• من قرار نیست نیازمند دیده شوم
• من قرار است «ارزش واقعی‌ام» را بگویم، بدون تزیین

این دقیقاً همان چیزی است که تو را انتخاب‌کردنی می‌کند.

بخش ۷: ریشهٔ روان‌شناسانهٔ «بدون اثبات بودن» (TA)

در تحلیل رفتار متقابل:

• «والد انتقادگر» می‌خواهد اثبات کنیم
• «کودک مطرود» می‌ترسد کافی نباشد
• «بالغ» تنها حالتی است که می‌تواند طبیعی و بدون تلاش اضافه حضور پیدا کند

حضور بدون اثبات یعنی فعال‌کردن «بالغ»:
مرکزی آرام، حاضر، آگاه، بدون نمایش.

بخش ۸: تمرین‌های عملی برای حضور بدون اثبات

### تمرین ۱: تنفس ۳-۱-۶
۳ ثانیه دم
۱ ثانیه مکث
۶ ثانیه بازدم
این تو را از حالت تهدید → حالت امنیت می‌برد.

### تمرین ۲: جملهٔ کلیدی
«من لازم نیست بهتر از خودم باشم.»

### تمرین ۳: بدن را نرم کن
شانه‌ها را رها کن
سینه را باز کن
فک را آزاد کن
نرم بودن = «حضور» را فعال می‌کند.

### تمرین ۴: وقت آشنایی یا مصاحبه
در دل بگو:
«من آمده‌ام دیده شوم، نه ثابت کنم.»

## بخش ۹: چرا حضور بدون اثبات، جذاب‌ترین شکل زندگی است؟

چون آرامش دارد.
چون حقیقت دارد.
چون انرژی دارد.
چون امنیت می‌دهد.
چون انسان‌بودن را طبیعی می‌کند.

و چون… عشق، احترام، حرفه‌ای‌بودن و ارزش واقعی
همه فقط در این حالت اتفاق می‌افتند. 

در واقع وقتی جالت والد و کودک زخمی خودت در پیش نویس زندگی را می شناسی، به کودک درونت امنیت می دهی و والد درونت را خاموش می کنی، در این حالت از مهارهای مهم نباش و موفق نباش یا قوی نباش در سطح پیش نویس زندگی گذر کرده ای و پرمیشن حضور یافته ای و بالغ اینجا وارد صحنه می شود و ارزش واقعی تو را زندگی می کند تا زمانی که کودک درون احساس ترس را رها کند و بدون قضاوت والد شاد و پرانرژی باشد

————————————————————

برای آشنایی با مفاهیم تحلیل رفتار، لینک های زیر را کلیک کنید : 

ساختار شخصیت- سه حالت شخصیتی (والد -بالغ -کودک ) درTA

اسکریپت چیست ؟

شناخت مهار Injunction – رانه Driver – اجازه Permission – جهت خوددرمانی با TA

مقالات

در صورتی که قصد دارید با مباحث خودشناسی و پیش نویس زندگی  بیشتر آشنا شوید، شخصیت دیگران را بشناسید پیشنهاد ما این است که دوره جامع تحلیل رفتار متقابل را تهیه کنید ولی اگر قصد دارید به صورت گسترده تر عزت نفس و اعتماد به نفس خود را نیز در رابطه افزایش دهید، پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر که شامل دو محصول کاربردی فوق می باشد را با تخفیف فوق العاده تهیه فرمائید. این دوره آموزشی،حاصل پژوهش ها و جست و جوهای ده ساله ماست که با متد انجمن بین المللیTA تهیه شده است.

با توجه به اینکه این دو دوره مکمل هم هستند پیشنهاد ما پکیج (از عزت نفس تا ارتباط موثر با رویکرد TAمی باشد

بیشتر بدانید :

درمقالات بعدی هر مهار و رانه را به صورت جداگانه براتون توضیح میدهم و راهکارهای ایجاد پرمیشن و تمرینات مربوطه را در همون مقاله میارم، اموزش های زیر را دنبال کنید 

مهار سختش کن  Make it hard – (ترس از آسانی – اعتیاد به کار و تقلا )

مهار موفق نباش Don’t Succeed – (علت عدم رشد و متوسط ماندن در شغل )

مهار عجله کن Hurry Up – (فشار اضطراب در انجام کارها ، بدون تمرکز و ظرافت)

مهار  Don’t Feel احساس نکن ( بی حسی منطقی و حالت یخ زده در ارتباط )

مهار «قوی باش» |  Be Strong- (جنگجویی مداوم دیواری در برابر لطافت )

مهم نباش – Don’t Be Important – (خدمت گذاری به دیگران بدون بازگشت)

مهار نزدیک نشو- don’t be close – ( الگوی انزوا و دوری در روابط )

مهار-درایور -پرومیشن چیست ؟

اسکریپت چیست ؟

در صورتی که قصد دارید با مباحث خودشناسی و پیش نویس زندگی  و مهارهای سطح ناخودآگاه بیشتر آشنا شوید، پیشنهاد ما این است که دوره جامع تحلیل رفتار متقابل را تهیه کنید ولی اگر قصد دارید به صورت گسترده تر عزت نفس و اعتماد به نفس خود را نیز افزایش دهید، پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر که شامل دو محصول کاربردی فوق می باشد را با تخفیف فوق العاده تهیه فرمائید. این دوره آموزشی،حاصل پژوهش ها و جست و جوهای ده ساله ماست که با متد انجمن بین المللیTA تهیه شده است.

۱. تعریف اولیه

در نگاه سطحی، تو همه‌چیز را درست انجام داده‌ای: محصول، خدمت، خدمت‌گزاری با عشق. ولی از محصول و خدمتی که ارائه داده ای نمی توانی پول به دست بیاوری، و بیشتر اوقات خدمات رایگان ارائه می دهی، یا نمی توانی قیمت واقعی خدماتت را طلب کنی . در تمام حالات از درون تو فرکانسی ساطع می شود که تو مهم نیستی یعنی در عمق ناخودآگاهت و از سطح کودک درونت یک زمزمه‌ی کوچک هست که می‌گوید:

«اگر از عشقِ من پول بگیری، پاکی‌اش از بین می‌ره.»

یا:«پول درآوردن یعنی خودخواه بودن.»

این مهار در تحلیل تراکنشی TA در دسته‌ی ترکیبی قرار می‌گیرد:

یک آمیخته از دو دستور کلاسیک:

• Don’t Be Important  مهم نباش)

• Don’t Exist for Yourself برای خودت نباش)

• «مهارِ مربوط به اجازه‌ی دریافت» معمولاً شکلِ پنهانِ یکی از این دو دستورِ کهنه است:

• ۱. Don’t Be Important» —مهم نباش»

• پیام پنهان: «دیگران از تو مهم‌ترند، تو حقِ مرکز بودن یا گرفتن توجه و منابع را نداری.»
• این مهار در بزرگسالی می‌گوید:
• «من باید همیشه دهنده باشم؛ گرفتن، یعنی خودخواهی.»
• و نتیجه‌اش همان است که تو می دهی و می دهی بدون بازگشت… یعنی محتوای تولید می کنی ، خدماتت را رایگان می دهی و رایگان برای دیگران کار می کنی و در واقع همیشه دهنده هستی !

• ۲. Don’t Exist for Yourself»  — برای خودت نباش»

• پیام پنهان: «بودن برای خودت خطرناک است، اگر بخواهی برای خودت بگیری طرد می‌شوی.»
• این مهار باعث می‌شود هر وقت قرار است چیزی به سمت تو بیاید (پول، عشق، احترام)
• ناخودآگاه بدنت ترمز بکشد—چون بقا را در فدا شدن دیده.
• و این دو مهار در نهایت ادغام می‌شوند در یک جملهٔ  روشن:
• مهار مادرِ دریافت = «اجازه ندارم بگیرم، چون گرفتن یعنی از عشق خارج شدن.»
• پس نام نهایی مهار در مسیر تو را می‌توان این‌گونه نوشت:
• مهارِ «مهم نباش و برای خودت نباش»
• و مقابله‌اش همان مانترایی است که بسیار کاربردی است
• من می‌دهم و می‌گیرم در تعادل عشق.

۲. منشأ کودکی

احتمالش زیاد است که در خانه‌ای بزرگ شده باشی که در آن:

• خدمت و فداکاری، ارزش مقدس بود.
• موفقیت مالی یا درخواست پول، نشانه‌ی خودخواهی یا «دنیاطلبی».
• عشق مساوی بود با بخشیدن بدون مرز.

کودکِ درونِ تو یاد گرفت:

«اگر بخوام برای خودم باشم یا پول بگیرم، از عشق طرد می‌شم.»

و از همان‌جا پیمانی نانوشته بست:

«برای ماندن در عشق، باید مجانی بدهم.»

در خانه‌هایی که محبت مشروط جریان دارد، کودک فقط در صورتی احساس تعلق می‌کند که

“خَدمت کند، کمک کند، نجات دهد، یا ساکت بماند.”

• وقتی موفق می‌شدی، کسی بهت می‌گفت: «زیادی خودتو نگیری، ما همه با‌همیم!»
• وقتی خواستی هدیه یا توجهی بگیری، می‌شنیدی: «شما که خیلی داری، بده به بقیه.»
• شاید حتی دیده نشدنِ احساساتت، جایِ امنی برایِ بقا ساخت.

بدنت در این فضا یاد گرفت:

«اگر بخواهم مرکز توجه باشم، یا نیازم را بگویم، از عشق جدا می‌شوم.»

۳. اثر کنونی در بیزنس

تصور کن تو یک بیزنس شخصی از تولید محتوا در دنیای مجازی برای خودت ساخته ای، بیا ببینیم این مهار چگونه راه پیشرفت تو و بازوی ورود پول به دنیای تو را می بندد طوریکه آنقدر تولید می کنی و می دهی ولی هیچ بازگشتی از طرف جهان به تو صورت نمی گیرد تا کم کم این رود خشک می شود و تو بیخیال بیزنس شخصی خودت می شوی

نمود سطح شناختی:

 ایده‌پردازی زیاد، ولی سختی در قیمت‌گذاری. تکرار جمله‌هایی مثل «فعلاً  رایگان محتوا بذارم تا شناخته بشم».

نمود سطح احساسی:

احساس گناه یا شرم پس از دریافت پول، یا ترس از اینکه مخاطب ناراحت شود.و نکند محتوایی که من با این قیمت به او فروخته ام زیادی گران باشد!

یا شرمندگی از قیمت‌گذاری، توجیه «فعلاً بذار رشد کنم بعدش پول می‌گیرم»

قیمت‌گذاری پایین‌تر از ارزش واقعی یا دادن تخفیف دائمی

اینها همه به مهار مهم نباش برای حفظ بقای کودک در محکم کردن عشق با فداکاری مالی است

نمود سطح رفتاری:

تمرکز بر کمال تولید محتوا و طراحی، به‌جای ایجاد مسیر خرید. «کارکن وسواس» به جای «کارکن پویا».

آپدیت بی‌وقفهٔ وبلاگ و پادکست، احساس کفایت نمی‌کند ( جبران عشق با خدمت‌مفرط)

محصول هست ولی معرفی نمی‌شود، لینک خرید در پست‌ها گم است (ترس از دیده‌شدن به‌عنوان «بازاری»)

نمود سطح انرژی:

حسِ خستگی پس از تولید محتوا بدون دریافت متناسب پول بعد از بازه زمانی طولانی عشق دادن بدون بازگشت — نشانه‌ی نشت انرژی به خاطر مهار.

۴. زنجیرهٔ ناهشیار در ذهن

1. «پول = خودخواهی»
2. «خودخواهی = طرد شدن»
3. ⇒ «برای بقا، نباید پول بگیرم.»

ذهن درون‌آگاه تو حالا کسب‌وکار می‌سازد، اما ذهن کهنه، برای نجاتت از خطرِ «طرد شدن»، در آخرین لحظه مانع جریان مالی می‌شود.

مثل این است که پدال گاز و ترمز را هم‌زمان گرفته باشی.

مرحلهٔ باز‌نویسی پیش نویسی مهار مهم نباش

در مرحله شفا، دریافت پول، شکل بالغِ تعادل است نه طمع.

اگر فقط بدهی و نگیری، رودخانه‌ات خشک می‌شود.

تو لازم‌ داری بگذاری پول به‌عنوان حامل عشق وارد بدنت شود.

تمرین‌های بازسازی مهار

تمرین ۱ — پرمیشن بدن برای دریافت

هر روز صبح، کفِ دستانت را روی قلب بگذار و بگو:

«من می‌دهم و می‌گیرم، در تعادلِ عشق.»

«پرداخت، راهِ احترام به مسیر من است.»

بگذار تنِ تو یاد بگیرد که دریافت = امنیت است.

تمرین ۲ — بازنویسی جملهٔ ناهشیار

هر بار که حس گناه از فروش می‌آید، بنویس:

«وقتی پول می‌گیرم، در واقع انرژیِ ارج‌گذاری را می‌پذیرم.

پول، آریای عشق است در جهان مادی.»

تمرین ۳ — مرور ارزش واقعی

سه خدمتی را یادداشت کن که واقعاً به دیگران کمک کرده.

جلوی هرکدام بنویس: «ارزش این خدمت، … تومان است.»

این نه برای حسابگری، بلکه تمرین دیدنِ اثر و ارزش اثر در عین واقعیت تعادل انرژی است.

تمرین ۴ — عبور از باور «دنیا» و «معنویت»

زمانی که صدای قدیمی گفت:

«پول دنیایی است»

به آن پاسخ بده با لحن مادرانه:

«نه عزیزم، پول یکی از زبان‌های عشقِ زمین است.»

هر جمله ای که بیشتر با آن ارتباط برقرار می کنی را در طول مراقبه یا حین کارهای روزانه تکرار کن، یا از جملات فوق یک جمله الهام بخش برای خودت بساز طوری که کودک درونت بهتر آن را می پذیرد و با آن یکی می شود .

ارتباط با کودک درون

می توانی به این شکل با کودک درونت صحبت کنی:

عزیزکم ، کودک کوچولوی ناز من ، تو دیگر لازم نیست فدا شوي تا مقدس بمانی.

فداکاریِ قدیمی بود برای زنده ماندن؛

الان می توانی دریافت کنی و تو مستحق دریافت عشق هستی

تو مهم هستی، تو مهم هستی، تو مهم هستی .

شاید بدنت با این جملات مخالفت کند بگو : می‌دانم این جمله برایت فعلا سخت است، چون در تمام این مسیر، تو همیشه «داده‌ای» از جانت ــ و حالا بدنت دارد نجوا می‌کند:

«من می‌خواهم بگیرم، اما هنوز باورم اجازه نمی‌دهد.»

اجازه بده لایه‌به‌لایه بازش کنم تا این مانترای لَطاقتی «من می‌دهم و می‌گیرم در تعادل عشق» از سطحِ ذهن برود به عمقِ سلول‌هایت:

بُعد ۱ — فهم در سطح انرژی

دادن و گرفتن، دو سوی ِیک رود هستند.

وقتی فقط بدهی، رود از سرچشمه خالی می‌شود و جریان کند.

دریافت، در نگاه جهان، عملِ مقدّسِ اعتماد است؛ یعنی می‌گویی:

«من باور دارم ارزش خدمتم پذیرفته شده، پس می‌پذیرم که انرژی متقابل بازگردد.»

هر بار که کسی از تو محتوا، پادکست، نوشتار یا مشاوره تلفنی می‌گیرد، جهان سیگنال بازگشت می‌فرستد — ولی مهار قدیمی آن را فیلتر می‌کند.

باید کانال دریافت را باز کنی، همان‌طور که برای تنفس، دم و بازدم را با هم انجام می‌دهی.

بُعد ۲ — تمرینِ تنفسیِ دریافت

هر روز سه بار (صبح، میانه‌ی روز و شب)، لحظه‌ای که احساس خستگی یا بی‌قدری کردی، این تنفس را انجام بده:

۱. دم = احساس کن که از قلب زمین هوا می‌کشی. زیر لب بگو:

«می‌دهم از عشق.»

۲. مکث کوتاه = قلبت را حس کن.

۳. بازدم = با آرامش بگو:

«می‌گیرم از عشق.»

۴. تکرار سه‌بار.

با چند روز تداوم، همان حس ظریف گرم‌شدن قفسه‌ سینه را دَری می‌زند: یعنی دریافتی فعال شده است.

بُعد ۳ — دریافت در عملِ ملموس

جهان فقط از راه پول پاسخ نمی‌دهد:

گاهی با یک کلمه، لبخند، دعوت به همکاری، پیام تشکر… همه این‌ها «ازجنس انرژی» هستند.

اما برای باز کردن مسیر مالی، تو باید فضای دریافت فیزیکی هم بسازی.

چند پیشنهاد کاملاً کاربردی برای شغل تولید محتوایی که داری :

1. اضافه کردن دکمه دریافت: زیر هر پادکست یا مقاله یا ویدئویی که منتشر می کنی بنویس:

اگر این نوشته برایت ارزش داشت، می‌توانی سهم عشقت را به من برگردانی.

(و لینک پرداخت/حمایت)

1. معرفی ارزش پیشنهادی (Value): در بالای وبلاگ یا صفحه‌ی درباره‌من بنویس:

خلقِ ارزشِ من، برای رشد توست،

و دریافت حمایت تو، ادامه‌ی جریان این عشق است.»

البته نیازی به نوشتن این مطالب در سایت یا شبکه های اجتماعی نیست ، کافی است این تغییرات در درون تو اتفاق بیفتد و به این نتیجه در درون خودت برسی که قرار نیست فقط بدهی و بدهی … وقتی این موضوع را باور کنی هر ارزش  که ایجاد کنی برایش بهایی مشخص می کنی و خیلی با اعتماد به نفس آن را برای فروش عرضه می کنی

1. محصول کوچکِ دریافت: یک مینی‌کارگاه یا یک محصول کوچک قابل خرید بسازو آن را برای فروش عرضه کن —چیزی که حتی ۵۰ هزار تومان قیمت دارد. فقط برای این‌که ذهن مالی‌ات به اجازه‌ی گرفتن عادت کند.

 اسکریپت پنهان درونی هنگام تصمیم‌های روزمره

«اگر محتوای کافی بسازم، جهان خودش حتماً حمایتم می‌کند.

لازم نیست برای گرفتنش کاری کنم، مبادا خودخواه به نظر برسم.»

و واقعیتی که باید انجام دهی :

«جهان از طریق منِ آشکار و با‌صدا می‌تواند عشق را برگرداند.

وقتی محصولم را می‌گذارم و دعوت می‌کنم به خرید،

در واقع اجازه می‌دهمُ انرژیِ عشق مسیرش را کامل کند.»

تا وقتی فقط «می‌دهی»، جهان پاسخ نمی‌دهد چون در سیستم انرژی تو کانالِ دریافت بسته است.

وقتی تبلیغ را با لحنِ احترام و بدنِ باز انجام دهی،

جهان بالاخره می‌فهمد:

«او واقعاً آمادهٔ بازگشت عشق است.»

همین لحظه که تصمیم گرفتی آگاهانه خودت را معرفی کنی،

چرخه‌ی قدیم در سلول‌هایت دارد شکافته می‌شود —

و به‌جایش، بدنِ جدیدی در حال تولد است:

یک قدم جلوتر منطق انرژیِ جدید: “دریافت، پیش‌شرطِ دادن”

حتی می توانی یک قدم جلوتر بروی و قبل از اینکه به جهان چیزی بدهی ، دریافت کنی ! چگونه ؟

خیلی از شرکت ها مثل خودرویی ها ، پیش ثبت نام انجام می دهند و پولی را از شما می گیرند بدون اینکه محصولی تحویل دهند ، بعد از گذشت 6 ماه محصول را به دست شما می رسانند

پس می توانی آنقدر اجازه دریافت را در خودم تقویت کنی که به مرحله ای برسی که :

«من می‌گیرم تا بدهم»

نه از حرص، بلکه از ایمان به جریان عشقی که می‌خواهد از من عبور کند.

🔹 وقتی می‌گویی: «من می‌گیرم و می‌دهم در تعادل عشق»،

در حقیقت داری بدن را به قانون طبیعت وصل می‌کنی —

مثل دم و بازدم: اول دم (پذیرش اکسیژن = دریافت)، بعد بازدم (بخشش = دادن).

پس می‌توانی مانترای خود را برعکس کنی، و اتفاقاً پیشنهاد می‌کنم نسخه‌ی دومِ مانترا مخصوص خالقانِ محصولِ «پیش‌فروش» باشد.

چون جهان به آفرینشِ من ایمان دارد.

من و جهان در تنفسِ مشترکی از عشقیم:

دمِ من، دریافت است — بازدمِ من، بخشش

چگونه بدنت بفهمد که «پول پیشاپیش امن است!!!»

سطح احساسی : اگر قبل از محصول پول بگیرم، نکند توقع برآورده نشود؟»

آگاهانه بگو: «من پولِ ایمانِ دیگران و عملکرد طبیعی جهان را می‌گیرم، نه پولِ محصول هنوز.»

سطح ذهنی : «من هنوز کاملش نکردم، شاید آماده نیستم!»

پیش‌فروش را «دعوت به رشد مشترک» معرفی کن: با هم می‌سازیم.

سطح فیزیکی  : انقباض در قفسه‌ی سینه هنگام حرف زدن از قیمت پیش‌فروش

وقتی اثر ساخته شد، می توانی برای آنها بنویسی:

«شما قبل از هرکس، باور کردید؛ این اثر با نفسِ شما خلق شد.»

بُعد ۴ — بازنویسی درونی مهار

در خلوت شب، با دست روی قلبت بگو:

من ارزشِ دریافت دارم،

چون آنچه می‌دهم از عشق می‌آید،

و عشق همیشه به خودش بازمی‌گردد.

مرحله نهایی

تو از مرحله‌ی خدمت بی‌مرز عبور کرده‌ای؛ اکنون زمانِ پذیرش مُزدِ عشق است.

پول و حمایت، خاکی‌اند که در آن می‌رویی، نه طلاهای بیرونی.

هر بار که در ذهنت جمله‌ات تکرار می‌شود، جمله را با حرکات بدن همراه کن —

لبخند کوچک + لمس قفسه سینه + کشش بازوها به‌سوی بیرون، مثل آغوش.

آن‌وقت می‌بینی که «من می‌دهم و می‌گیرم در تعادل عشق» دیگر شعار نیست،

بلکه ریتم طبیعی نفسِ توست

بیشتر بدانید :

مهار-درایور -پرومیشن چیست ؟

اسکریپت چیست ؟

در صورتی که قصد دارید با مباحث خودشناسی و پیش نویس زندگی بیشتر آشنا شوید، ، پیشنهاد ما این است که پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر که شامل دو محصول کاربردی می باشد را با تخفیف فوق العاده تهیه فرمائید. این دوره آموزشی،حاصل پژوهش ها و جست و جوهای ده ساله ماست که با متد انجمن بین المللیTA تهیه شده است.

احساس، جوهرِ زنِ زنده است، ولی برای زنهایی که این مهار را دارند اجازه حضور پیدا نمی کند وقتی اجازه احساسی بودن به خودت می دهی ، یعنی از نقطه‌ای برگشتی که جهان همیشه بهت گفته بود: «احساس خطرناک است، جدی باش، کنترل کن.

در خانم‌ها، این ترکیب به خودبرتر پنداریِ منطقی و بی‌احساسی اجباری می‌انجامد.

در مردها، به ناتوانی در ابراز نیاز عاطفی.

اما حقیقتش اینه که احساس، مثل آب روان است — اگر در مسیر خودش جاری باشد هیچ خطری ندارد.

خطر فقط وقتی می‌آید که حبسش کنیم، یا بخواهیم با سدِ عقل و کنترل، جلوی جریانش را بگیریم.

ـ فرمان خاموشِ بقا

۱. تعریف پایه

«احساس نکن» مهاری‌ست که به کودک می‌آموزد برای زنده‌ماندن باید احساساتش را خاموش کند؛

همان‌طور که کسی چراغ را در طوفان می‌پوشاند تا نسوزد.

در ظاهر، این کودک آرام و منطقی به‌نظر می‌رسد، اما درونش رودخانه‌ای از حس‌های یخ‌زده جریان دارد.

فرمولش ساده است:

احساس = خطر → بی‌احساسی = بقا

۲. ریشهٔ شکل‌گیری در کودکی

این مهار وقتی می‌کارد که:

• والد یا مراقب، از روی ناامنی خودش، نمی‌تواند احساس کودک را تاب بیاورد.
  • وقتی گریه می‌کند، می‌شنود: «گریه نکن! چیزی نشده!»
  • وقتی خوشحال است: «زیاد ذوق نکن، چشم می‌زنند!»
  • وقتی عصبانی است: «بی‌ادب نشو!»

کودک نتیجه می‌گیرد:

«احساساتم باعث ناراحتی دیگران می‌شود؛ پس بهتر است خاموششان کنم.»

از همین‌جا آموزش می‌بیند:

امن‌ترین کودک، بی‌احساس‌ترین کودک است.

3. چطور مهار احساس نکن با مهار «قوی باش» هم‌دست می‌شود

یادمان هست؟ مهار «قوی باش» می‌گفت احساس خطرناک است چون ضعف می‌آورد.

مهار «احساس نکن» می‌گوید اصلاً احساس نکن تا در امان بمانی.

دوتایی با هم این دیالوگ را می‌سازند:

«حرف نزن از دردت، منطقی بمان، ادامه بده!»

در خانم‌ها، این ترکیب به خودبرتر پنداریِ منطقی و بی‌احساسی اجباری می‌انجامد.

در مردها، به ناتوانی در ابراز نیاز عاطفی.

بُعد جسمی و روان‌بدنی

بدن زبانی دیگر دارد. وقتی احساس خاموش شود، بدن فریاد می‌زند:

• گرفتگی گلو → «حرفی دارم که گفته نشده.»
• درد معده → «احساسات هضم‌نشده.»
• سستی پاها → «ترس از حرکت در جهت خواسته‌های قلبی.»

در چارچوب چهار عنصر:

• آب (احساس) → یخ زده
• نسیم → خفه
• خاک → سفت
• آفتاب → کمرنگ

مرحلهٔ شفابخشی: مجوز احساس

در مسیر لَطافت، تو یاد گرفتی که لطافت از دلِ احساس می‌آید.

پس درمان این مهار نه در تفکر، بلکه در بازاجازه دادن به حس‌هاست.

تمرین ۱ — باز کردنِ شیرِ آب احساس

دست روی قلبت، سه نفس آرام، و جملهٔ پرمیشن:

«من احساس می‌کنم، و بدنم امن است برای این احساس.»

بدنت ممکن است بلرزد، اشک بیاید یا گرما بالا برود؛

همه یعنی سیستم عصبی از حالت انجماد به جریان بازمی‌گردد.

تمرین ۲ — نام‌گذاری نرم

احساس فعلی را نام ببر، بدون قضاوت:

«الان خشم دارم. الان اندوه دارم.»

وقتی نام می‌دهی، کودک درون می‌فهمد دیگر طرد نمی‌شود.

تمرین ۳ — نوشتار احساسی

هر شب قبل خواب سه جمله بنویس:

۱. امروز چه حسی اومد؟

۲. من با اون حس چه کردم؟

۳. اگر اون حس صدا داشت، چی می‌گفت؟

این دفتر، آینه‌ی آزادسازی تدریجیِ «احساس نکن» است.

 مثال‌های روزمره

در کار، اضطراب داری ولی خودت را منطقی جلوه می‌دهی (قبول کن «الان می‌ترسم»، سه دم عمیق بکش)

کسی ناراحتت می‌کند ولی می‌خندی ( با خودت بگو «یک لحظه ناراحت شدم» با نفس عمیق اون نارحتی را رها کن

پرمیشن نهایی (مجوز احساس)

احساس کردن، نشانهٔ ضعف نیست؛ نشانهٔ زنده‌بودن است.

هر احساسی که پذیرفته می‌شود، خودش فروکش می‌کند.

من امنم، حتی وقتی می‌گریم یا می‌خندم.

جمع‌بندی

مهار «احساس نکن» محصول ترس از عمق است،

اما لَطافت می‌گوید: «قدرت من در عمق من است.»

پس هر بار که به خودت اجازه احساس می‌دهی،

در واقع «قدیمی‌ترین شکل محبت به خود» را انجام می‌دهی.

از این لحظه، هر بار که اشک آمد یا قلبت لرزید، به جای خاموش کردن آن  بگو: من تو را می پذیرفتم  و با تو مثل آب رود جاری می شوم و مسیری زیبا می سازم.

اینگونه یکی شدن با احساس، کل مهار «احساس نکن» را ذوب می‌کند 

ریشه‌گذاریِ نو برای مفهوم «احساسی بودن»

می‌خواهیم در حافظهٔ بدن، معنای تازه‌ای بنویسیم تا کودک درونت احساس را مساویِ امنیت بداند.

جملهٔ مادرِ جدید برایش این است:

احساسی بودن طبیعی‌ترین شکل جریان زندگی است.

من احساس می‌کنم، چون احساس یعنی جریانِ زندگی در من.

هر اشک، نوازشِ نور در قلبِ من است.

این جمله را صبح‌ها روی قلبت تکرار کن تا بدن یاد بگیرد احساس = امن.

نگارشِ جملهٔ تثبیت برای کودک

سه سطح دارد، مثل لایه‌های تنفس:

1- ذهن – چند بار در روز تکرار کن:

«من احساسی‌ام، و همین یعنی جریانِ زندگی در من.»

2- بدن – وقتی اشک یا گرما یا سنگینی حس کردی، دست روی قلب بگذار و بگو:

«این‌حس، پیامِ نور است، نه خطر. من امنم.»

اجازه نده اشک به اندوه تبدیل شود، اشک هایت را جاری کن ولی هربار که با هر اشک دستت را روی قلبت بگذار و با کودک درونت صحبت کن.

به او بگو دیدی این بار گریه کردی و قضاوت نشدی ، بعد از این ارتباط همراه با اشک لبخند می زنی طوری که انگار سبک و رها هستی.

3- کودک – در تخیل، کودک درونت را در آغوش بگیر و کنار گوشش بگو:

«دیگه لازم نیست جدی باشی تا امن بمونی. الان احساست خودش پناهته.»

مانترای احساسی بودن

احساسی بودن، جریانِ آبی ست که مسیر را باز می‌کند.

احساس، یعنی آبِ آرامی که در من جاری‌ست،

می‌لغزد، می‌شوید، می‌گشاید، و حیات می‌آورد.

من در این جریان ایمنم، چون آب هرگز نمی‌جنگد؛

فقط راهش را پیدا می‌کند.

هر بار دلِ جدی و کنترلگرِ قدیمی خواست دستِ جریان را بگیرد،

بگو در دل:

«من نمی‌جنگم با موج‌های خودم…

من آبم، و آب همیشه راهش را باز می‌کند.»

با چند روز تکرار، بدن تو یاد می‌گیرد که احساس کردن = گشودگی است، نه خطر.

و آن وقت دیگر هیچ سدِ خشنی درونِ لَطافتِ تو باقی نمی‌ماند.

بیشتر بدانید :

مهار-درایور -پرومیشن چیست ؟

اسکریپت چیست ؟

در صورتی که قصد دارید با مباحث خودشناسی و پیش نویس زندگی بیشتر آشنا شوید، ، پیشنهاد ما این است که پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر که شامل دو محصول کاربردی می باشد را با تخفیف فوق العاده تهیه فرمائید. این دوره آموزشی،حاصل پژوهش ها و جست و جوهای ده ساله ماست که با متد انجمن بین المللیTA تهیه شده است.

این مهار دقیقاً قلبِ تحلیلِ رفتار متقابل TA رو لمس کرده — اونجا که ریشه‌ی عمیق‌ترین ترمزِ درونی‌ هر فرد، یعنی مهار «پیشرفت نکن / موفق نشو» یا همون Don’t Succeed رو از خاکِ کودکی بیرون میاره !

وقتی این مهار رو با تن و ذهن لمسش می کنی  ، جریانی از موفقیت در زندگی باز میشه و به خودت اجازه موفق بودن میدی . در واقع کودک درونت کم کم نگرانی و ترس هایی که از موفق شدن داره را رها می کنه و در جریان پیشرفت و موفقیت به تعادل عشق و ظهور میرسه.

در این قسمت کاملا برات توضیح میدم  که این مهار تو هشت سالِ اولِ زندگی دقیقاً چطور شکل می‌گیره، چه جمله‌ها و رفتارهایی زمینه‌سازشن، و بعد با چند مثالِ کاملاً انسانی از خانواده‌های مختلف توی «شنبه‌»های نمادینِ کودکی، تصویری از پیش‌نویسِ زندگی می‌سازیم تا بتونی در تن و بدنت مرورش کنی و ریشه‌ش رو پیدا کنی.

«ریشه‌های مهارِ موفق نباش»

در نظریهٔ اریک برن  Eric Berne، مهار «Don’t Succeed» از طبقهٔ «پیام‌های بازدارنده‌ی والد» (Parental Injunctions) است؛

جملهٔ اصلی در ناخودآگاه کودک از طرف والد :

«اگر بدرخشی، من را از دست می‌دهی.»

یعنی موفقیت مساویِ جدایی از منبعِ عشق.

از این لحظه، کودکی که در اصل می‌خواست بدرخشد، تصمیم می‌گیرد «نورم را کم کنم تا دوست‌ام داشته باشند.»

شکل‌گیری در هشت سال اولِ زندگی

کودک در این سال‌ها جهان را مثل آینه‌ی هیجانی والدین می‌بیند؛ هر واکنش، هر نگاه، هر حسِ مقایسه، یک پیامِ ضمنی در روحش می‌کارد.

سن تا 2 سالگی

• والدِ درمانده یا خسته : وقتی کودک کاری می‌کند (خوابیدن، لبخند، یادگیری راه رفتن)

و والد به‌جای شادی، خستگی یا اضطراب نشان می‌دهد، کودک یاد می‌گیرد «وقتی رشد می‌کنم، فشارش زیاد می‌شود.»

مثلاً مادر با لحن «آخ بازم بچه ام داره بزرگ می‌شه، وای چقدر سخت شد» نفس می‌کشد.

درونی‌سازی: «پیشرفت من، برای عشق خطرناک است.»

در واقع عشق کودک پدر و مادرش یا جانشین روانی آنهاست که در این سن حکم خدا را برای کودک دارد

سن ۲ تا ۴ سالگی

• زمانِ آموزش و استقلال: کودک شروع به «من می‌تونم خودم» گفتن می‌کند.

 اگر والد بترسد یا کنترل کند («تو کوچولویی، نمی‌تونی») پیام پنهان می‌شود: «خودم بلد بودن یعنی دور شدن از مامان، پس خطرناک است.»

او تصمیم می‌گیرد تنها در کنارِ بزرگ‌تر بماند، نه بیرون از او.

سن ۴ تا ۶ سالگی

• دورانِ مقایسه و دیده شدن: کودک در مهد یا بین خواهر‌برادرها دیده‌می‌شود.

اگر والد به او افتخار کند! کودک درونی می‌کند: «درخشیدن باعث حسادت، طرد یا رنج دیگران می‌شود.»

نتیجه: مهارِ درخشنده شدن.

سن ۶ تا ۸ سالگی

• تثبیتِ نظامِ ارزش‌گذاری: مدرسه شروع شده، نمره، تشویق، دیده‌شدن.

اگر موفقیت کودک موجب اضطراب یا کنترل شدید والد شود («حالا که معدلت بالاست، باید بیشتر درس بخونی» مراقب باش!»)، سیستمِ عصبی پیام می‌گیرد:

«موفقیت مسئولیتِ سنگینی می‌آورد و فاصله.»

از اینجا پیش‌نویسِ زندگی بنا می‌شود و نتیجه گیری کودک با توجه به هیجان آن دوره :

«من امن می‌مانم، اگر متوسط باشم. »

چند مثال از «شنبه‌های نمادینِ کودکی»

شنبهٔ اول – خانوادهٔ خسته

کودک با ذوق می‌گوید: «مامان نگاه کن! نقاشیو خودم کشیدم!»

مادر لبخند نیمه‌خسته می‌زند و می‌گوید: «قشنگه ولی بعداً … باید جمع کنی دفتراتو، من الان حال ندارم.»

پیام نامرئی: «شادی من، برای تو بار است.»

کودک تصمیم می‌گیرد: «من وقتی موفق یا شاد باشم، دیگران اذیت می‌شوند.»

شنبهٔ دوم – خانوادهٔ مقایسه‌گر

دختر ۷ ساله جایزهِ شعرخوانی می‌گیرد.

پدر در جمع می‌گوید: «بازاین یکی از برادرش جلو زد! ببین برادرِت چه باید بکنه!»

کودک در دقایق بعد دلش می‌گیرد.

درونی‌سازی: «اگر موفق باشم، باعثِ درد و حسادت بین عزیزانم می‌شوم.»

شنبهٔ سوم – خانوادهٔ نگران

کودک توپ را پرت می‌کند، در بازی برنده می‌شود.

مادر می‌گوید: «وای اگه بری توی تیم بزرگ، من می‌ترسم، صدمه می‌بینی.»

پیام: «بزرگ شدن و موفق شدن، خطرناک است؛ کوچکی، امن.»

شنبهٔ چهارم – خانوادهٔ خون‌گرم ولی کنترل‌کننده

موفقیت کودک  در مدرسه.

پدر می‌گوید: «برو بیشتر بخون، اگه نمرهٔ کمتری بگیری من دیگه راضی نیستم.»

کودک احساس می‌کند موفقیتش نه منبعِ عشق، بلکه شرطِ آن است.

درونی‌سازی: «موفقیت، بارِ سنگینی است؛ عشق آسان‌تر کنارِ ضعف.»

من اون «شنبه»ها رو عمداً انتخاب کردم نه سه‌شنبه یا جمعه، چون در ناخودآگاه جمعیِ ما، «شنبه» نمادِ شروعِ چرخه‌ست.

اولین روزِ هفته، روزی که انگار جهان دوباره نفس تازه می‌کشه،

اما در بیشتر خانواده‌ها، شنبه‌ یعنی شروعِ وظیفه، کار، جدیت، فشار:

«باید دوباره بری مدرسه، باید بری سر کار، باید بسازی، باید موفق باشی…»

برای همین، وقتی از شنبه‌ی اول و شنبه‌ی دوم گفتم، داشتم به لحظه‌ای اشاره می‌کردم در کودک که «آغازِ باید بودن» توش کاشته شده.

یعنی:

• شنبهٔ اول: «شروعِ فشارِ رشد»
• شنبهٔ دوم: «شروعِ مقایسه»
• شنبهٔ سوم: «شروعِ ترسِ از خطرِ موفقیت»
• شنبهٔ چهارم: «شروعِ کنترل و شرطی شدن عشق»

در اصل، هر شنبه یه نقطه‌ی آغاز برای شکل‌گیریِ یه لایه از مهارِ «موفق نباش» بود.

وقتی از واژه‌ی شنبه استفاده می‌کنیم، بدن یاد تقویم نمی‌افته، یاد اتمسفرِ صبحِ زود، کیفِ مدرسه، چشم‌های نگرانِ مادر، و شروعِ دوباره‌ی بایدها می‌افته — و این دقیقاً اون حسیه که در درمان اسکریپت باید لمس بشه تا بازنویسی اتفاق بیفته.

پس شنبه‌ یعنی:

«لحظه‌ای که خواب کودک تموم شد و باید دوباره ثابت می‌کرد که خوبه.»

تأثیر  پیش‌نویسِ زندگی در بزرگسالی وقتی این الگو نهادینه می‌شود :

• در آستانهٔ موفقیت، احساس خستگی، پوچی یا گناه می‌کند؛ ( و اجازه موفق شدن بیشتر از اون حد پایه را به خودش نمی دهد ، به همین دلیل خیلی از افراد در یک حد متوسط و مشخصی از حقوق و پاداش می مانند و رشد نمی کنند ، چون رشد بیشتر خطری برای کودک درون است )

• پروژه‌ها را نیمه‌کاره رها می‌کند تا آرامش در پیوند حفظ شود؛ ( خیلی وقتها به افراد برچسب تنبل و یا بی عرضه زده می شود که کارهای زیادی را نیمه کاره رها می کنند، در صورتی که در عمق ناخودآگاه این افراد تمام کردن کارها تهدیدی برای عشق به والد محسوب می شود ، برای همین هست که در سطح خودآگاه زندگی کارها رها می شود ولی در عمق و در سطح کودک او از این کار احساس امنیت می کند )

• همواره نیاز دارد کسی بزرگ‌تر، مدیر یا سیستم حمایتش کند تا احساس جدایی نکند؛ ( دلیل اینکه خیلی از افراد نمی توانند از بیزنس شخصی خود درآمد کسب کنند و مجبورند در سطح خودآگاه برای دیگران کار کنند و سالها رنج از کارمندی را تحمل می کنند ولی همچنان قادر به راه اندازی بیزینس شخصی خود نیستند  این است که خود را در آغوش دیگری امن می بیند ، در آغوش مدیرش امن است وقتی پایان ماه به او حقوق ثابتی می دهد ولی این امنیت را از اینکه پاهایش را بر زمین امن بیزنس شخصی خود بگذارد به هیچ وجه ندارد و چون کودک احساس می کند اگر موفق شود باعث ناراحتی والد می شود ، مثل وقتی که نقاشی اش را با ذوق به مادرش نشان داد و پیام یا کلام مادر در نتیجه موفقیت او اخم بود، تصمیم می گیرد که مامان را ناراحت نکند. برای همین کودک درون احساس می کند هر موفقیتی در اکنون او را با اخم مادر(والد درون) روبرو می کند پس وقتی موفق نمی شود امن است )

• دستاورد را با اضطراب یا احساسِ «زیادی بودن» همراه می‌بیند.( مخصوصا وقتی دستاوردهای او در سطح کودک موجب ناراحتی و حسادت خواهر و برادرو یا دیگری شده است، کودک همیشه اصرار دارد نباید خیلی موفق شوم، چون دیگران از این کار ناراحت می شوند، پس باید متوسط بمانم ، این شکلی امن هستم ودر عشق باقی می مانم و دوست داشتنی هستم )

پیامِ درمانی / پرمیشن (اجازه دادن)

«من می‌تونم بدرخشم، و عشق همچنان کنارم بماند.»

«موفقیت من تهدیدی برای هیچ‌کس نیست؛ بلکه گسترشِ عشقِ الهی است.»

بدن باید این جمله را احساس کند—همان‌طور که ناخودآگاه در کودکی «موفقیت = جدایی» را احساس کرد، اکنون باید «موفقیت = پیوند و عشق» را تجربه کند.

هر بار تکرار جملات تاکیدی،  مخصوصا با دم و بازدم ( مثل موج دریا که با دم می آید و با بازدم برمی گردد ) لایه‌ای از مهار را ذوب می‌کند  , و این پروسه باید به مرور و هماهنگی کامل با کودک و با اجازه او صورت پذیرد

بازنویسی پیش‌نویس: چهار دروازه‌ی امنیت در رشد و موفقیت ( اجازه موفقیت Be succeed- Permission )

شنبه‌ی اول ـ دروازه‌ی خود بودن

صبحی خنک و روشن…

نور سبزِ خامِ بیداری از لای پرده می‌تابد.

در عمق تن، حسِ آشنا از دوباره باید بودن می‌دود.

اما این‌بار، صدایی آرام از درون می‌آید:

«من لازم نیست خودم را کوچک کنم تا سازگار شوم.»

نفس بگیر.

دروازه‌یِ اول باز می‌شود:

اجازه دارم هم خودم باشم، هم در ارتباط بمانم.

شنبه‌ی دوم ـ دروازه‌ی درخشیدن بی‌جدایی

مدالِ کوچکی در دستِ کودک است.

پدر لبخند زده، اما سایه‌یِ مقایسه افتاده روی اتاق.

بدن یادش می‌آید که نَباید جلوتر برود.

اما حالا صدای درون بلندتر است:

«نور من کسی را نمی‌سوزاند، بلکه فصلِ تازه‌ای برای همه می‌آورد.»

هرچه کودک بیشتر می‌درخشد، اطراف هم روشن‌تر می‌شوند.

دروازه‌یِ دوم باز می‌شود:

اجازه دارم بدرخشم، و عشق را گسترش دهم.

شنبه‌ی سوم ـ دروازه‌ی رشد در آغوشِ امن

مادر با دلهره نگاهش کرده: «می‌ترسم زیادی دور بشی!»

کودک گرفته، نه از ترس، از جدایی.

اما این‌بار، با صدایی آرام در دلش می‌گوید:

«من هرقدر رشد کنم، باز با تو همراهم .»

پای کودک بر زمینِ نرمِ خاک قرار می‌گیرد.

حسِ بودن، گرم است نه ترسناک.

دروازه‌یِ سوم باز می‌شود:

اجازه دارم رشد کنم و روح من همیشه با تو و در کنار توست

شنبه‌ی چهارم ـ دروازه‌ی آرامش بدون شرط

نمره‌ها روی میز.

پدر مهر و فشار را باهم داده: «همیشه باید بهتر باشی.»

کودک یاد گرفته با نفس‌های تندِ اثبات زندگی کند.

اما حالا در مراقبه، بر زمین می‌نشیند،

صدای مردی گرم در گوشش می‌گوید:

«تو همین حالا دوست‌داشتنی هستی، حتی با هیچ کاری نکردن.»

نفس عمیق…

آرامش، دوباره جریان پیدا می‌کند.

دروازه‌یِ چهارم باز می‌شود:

اجازه دارم استراحت کنم، و عشق همچنان بماند.

جمع‌بندِ شنبه‌ها

در چهار دروازه، بدنِ کودک با خودش آشتی کرد:

۱. من می‌تونم خودم باشم و باز در پیوند بمانم.

۲. من می‌تونم بدرخشم و دیگران از نور من بهره مند شوند.

۳. من می‌تونم رشد کنم و همچنان در آغوش و کنار عزیزانم باشم.

۴. من می‌تونم آرام بگیرم و با جریان عشق هماهنگ و هم سو شوم.

و در آخر، صدایی گرم، به‌آرامی تکرار می‌کند:

«موفقیتِ من تهدیدی برای عشق نیست؛ زیباییِ عشق در امتدادِ موفقیتِ من است.»

«من اجازه دارم بدرخشم، و عشق همچنان کنارِ من بماند.»

پروسه تغییر برای هر شخصی متفاوت است، سعی نکن به کودک درونت القا کنی که تو اشتباهی فکر می کنی و با بالغ بخواهی به او القا کنی که این ها درست است ،

به آرامی باهاش صحبت کن :

عزیزم ، کوچولوی من ، نازنین من ، می دانم که چه ترس و تهدیدی از عدم امنیت در خودت داری ، اشکالی نداره ، من کنارت هستم تا با هم این مسیر را بریم و تو تنها نیستی عزیزم ، من کنارتم

دستت را به من بده ، ( در ذهنت دستش را بگیر و به آغوشت او را بچسبان )

حالا به آرامی جملات تاکیدی را براش تکرار کن

انگار آرامش مثل دریا در تو جریان دارد ، با نفسی که در دم می کشی انگار دریا به سمت تو می آید و با بازدم دریا به سمت کل بدنت جریان می یابد و تمام بدنت را فرا می گیرد ،

هر گونه تنش در اندامت مثل پای بیقرار ، درد ، تنش در هر ناحیه از بدن با هر دم و بازدم باز می شود دریا به آن آرامش و سلامتی و قرار می بخشد.

طی چله های 40 روزه با بدنت آشتی کن ، هر بار که ترس ، اضطراب به بدنت وارد می شود مجدد دستت را روی سینه ات بگذار و با دم و بازدم آرامش را در بدنت جاری کن

در شناخت مهارها قرار است عدم امنیت دیده شود و اجازه امن بودن در بدن جاری شود.

پس آرام باش و با بدن و ذهنت یکی شو تا درمان در تو اتفاق بیفتد .

بیشتر بدانید :

مهار-درایور -پرومیشن چیست ؟

اسکریپت چیست ؟

در صورتی که قصد دارید با مباحث خودشناسی و پیش نویس زندگی بیشتر آشنا شوید، ، پیشنهاد ما این است که پکیج از عزت نفس تا ارتباط موثر که شامل دو محصول کاربردی می باشد را با تخفیف فوق العاده تهیه فرمائید. این دوره آموزشی،حاصل پژوهش ها و جست و جوهای ده ساله ماست که با متد انجمن بین المللیTA تهیه شده است.